die geen voorbereiding leek — tot ik ontdekte dat ik wél keihard aan het voorbereiden was
De eerste nacht van Date with Destiny zit erop. Dag 1. Of beter: nacht 1. De editie waarin Tony doet alsof tijd een suggestie is en slaap een zwakke gewoonte voor amateurs. We begonnen vrijdag om 16:00 uur en rond 07:00 vanochtend strompelde ik de trap af met een koffie alsof ik net uit een andere dimensie was gedropt.
En ineens voelde ik dat ik moest terugblikken op…
de voorbereiding
Die voorbereiding die ik dacht niet gedaan te hebben — tot ik zag hoe ik hem eigenlijk de hele week al zat te leven.
Ik had mijn agenda dagen van tevoren zo heroïsch omgedraaid dat ik zogenaamd op nachtritme zou overschakelen. Nou, spoiler: dat is dus niet gebeurd. De crew-intake was dinsdag gewoon op een fatsoenlijk Nederlands tijdstip, dus mijn biologische klok zei: “mooi geprobeerd schat, maar nee.”
Palm Beach, Florida, de plek waar Tony woont en waar ik vorig jaar ook midden in de gekte zat — en daar had ik toen al deze blog over geschreven. Kon ik mooi even teruglezen om mezelf eraan te herinneren dat ik dit soort dingen dus vaker doe uit vrije wil.
Maar goed: na die intake waren dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag eigenlijk… leeg. Geen verplichtingen. En aanmelden voor extra shifts was optioneel, wat in Tony-land betekent: als je wil, leuk, maar als je het niet doet, is dat óók een les.
En daar begon het.
Ik merkte namelijk dat ik helemaal geen zin had in die extra shifts. Niet omdat ik wist wat het inhield (want dat wist ik totaal niet — ik deed mee zonder te weten waar ik ‘ja’ tegen had gezegd, classic Tony), maar omdat er gewoon geen ruimte was. Mijn systeem zei: doe ff rustig.
En dat was dus de eerste voorbereiding zonder dat ik doorhad dat ik aan het voorbereiden was.
De dagen erna gingen in een soort wazige slow motion voorbij. Donderdag had ik vroeg een meeting, toen een soort mini-stortbui van vermoeidheid, en ben ik gewoon naar bed gegaan voor een paar uur. Niet gepland, niet charmant, maar exact wat nodig was om mijn ritme richting de nacht te flippen.
’s Avonds werd ik wakker en ineens klikte alles.
Alsof mijn lichaam zei: “zo, nu ben je er klaar voor.”
Ik ging was doen. Dingen klaarzetten. Opladers, water, koffie, trampoline (ja, natuurlijk), trilplaat, snacks, eten koken. Alles wat een mens nodig heeft om zes dagen in Amerikaanse tijdzone-survivalmodus te leven. Donderdagnacht was ik tot half zes bezig en het voelde alsof ik de control room aan het bouwen was voor een ruimtemissie.
Vrijdagochtend werd ik te vroeg wakker, met dat irritante knagende onderbuikgevoel dat precies zegt: “dit wordt een lange nacht, succes ermee.”
En toen kwam mijn eerste echte crewmoment.
Zorg eerst voor jezelf.
Dat is letterlijk wat ze ons leerden. En dat moest ik dus ook doen.
Ik merkte dat ik prikkeltekort had. Niet te veel — te wéinig. ADHD is ook weer zo’n feestje: iedereen denkt dat je overprikkeld bent, maar tekort bestaat ook, hoor. Dus ik stuurde mijn team een bericht dat ik twee uur later zou aansluiten. En ik besloot naar een borrel te gaan die eigenlijk al op de planning stond.
Tony Time is allesbehalve lineair, dus niemand weet ooit wanneer iets begint. Onzekerheid als oefenvorm. Heerlijk.
Maar mijn systeem zei: ik heb mensen nodig.
Dus ik ging. Ik zag wat collega’s, babbelde wat, en binnen een uur voelde ik: oh leuk, maar dit zijn niet de prikkels waar ik naar zocht.
Dus ik ging weer naar huis.
En dát was voorbereiding. Keiharde, eerlijke, volwassen voorbereiding: kiezen voor wat ik nodig had, niet voor wat ik dacht dat hoorde.
Thuis sprong ik erin en ontdekte al doende hoe alles werkte. En zo kreeg ik les #1 nog vóór Date with Destiny écht begon:
In de basis: zorg voor jezelf — anders kun je niemand ondersteunen.
Tijdens de nacht zette ik elk uur een timer.
Na één uur: opstaan, water, plaspauze, ogen rust.
Na twee uur: langere pauze, even helemaal eruit.
Soms bleef ik rondlopen in de kamer, luisterend naar Tony maar niet kijkend — en dus geen visuele overload.
En toen ik voelde dat ik bijna omviel?
Heb ik mijn team ingelicht en ben anderhalf uur gaan slapen.
Oké, het was geen anderhalf uur, maar kort slapen is ook slapen. En het voorkwam drie (!) migraineaanvallen. Vet en zout ftw. Water ftw. Luisteren naar mijn lijf ftw.
Later sliep ik nóg een keer en kwam ik precies te laat terug bij de team-afronding. Niet de bedoeling, maar wel precies zoals het moest zijn.
Want als je zes dagen lang anderen support, dan ga je jezelf keihard tegenkomen.
En blijkbaar begon mijn doorbraak al vóór de training überhaupt begonnen was.
Zorgen voor mezelf eerst.
Het klinkt zo simpel, maar het is voor mij echt een spier die nog in training is.
En deze nacht — deze heerlijke, vermoeiende, chaotische, hyperbewuste nacht — was de eerste rep van een week die me nog veel meer gaat geven.
En nu?
Nu drink ik koffie.
En leef ik nog.
Want de komende vijf dagen worden intens.
Maar ik ben er klaar voor — omdat ik eindelijk eens écht naar mezelf heb geluisterd.
💬 Ben jij ook klaar voor iets intens? Ontdek hoe ik met Beyuna bouw aan financiële vrijheid op mijn eigen voorwaarden — zonder gedoe en mét resultaat. Netwerkmarketing is intens in het begin en fantastisch als je het door hebt. Contact mij of kijk hier:
👉 https://kseen.beyuna.com/become-distributor
