Vrijheid. Wat een woord, hè?
Voor sommigen is het een citytrip met drie overvolle koffers. Voor mij was het: leren jas, open weg, en een brullende Harley onder m’n kont. Geen tupperwarefeest, maar gewoon: gassen en gaan.
En dus — toen we gingen trouwen — kreeg ik geen jurk van tienduizend euro.
Ik kreeg een motor.
Een echte.
Jurk of Harley?
Ik zat in die tijd fanatiek Say Yes to the Dress te bingen (ja echt — schuldig), en terwijl andere vrouwen droomden van kanten drama-jurken, zat ik met open mond te kijken naar de prijskaartjes. Tien. ruggen voor een jurk die je één keer draagt?
Ron zei: “Of een jurk van tienduizend euro óf een Harley.”
We weten allemaal wie die strijd won.
De Harley werd het.
En dat was geen compromis, dat was pure stijlkeuze.
Mijn vrijheid op wielen. Mijn “ja” tegen mezelf.
Het plan van vrijheid: samen rijden
We zouden samen touren, zei hij. Mooie ritten maken. Even naar Italië? No problemo — motor op de aanhanger en gáán.
Nou, spoiler: dat gebeurde dus niet.
Ik kreeg fysieke klachten — eerst dacht ik RSI, uiteindelijk bleken het nekhernia’s. Mijn lijf vond dat hele “vrijheid is hard rijden” ineens een slecht idee. En toen kwam de plandemie. Alles ging op slot, inclusief mijn motorhart.
Van asfalt naar water
En toen kochten we een boot.
Eerst voor de leuk. Toen voor serieus. En nu? Nu heet het Nautical Dutchies en wordt het gewoon ons leven. Niet stilstaan in een schuur, maar varen. Zwerven. Verplaatsen. Vrij zijn — op onze manier.
Geen benzinedampen, maar zeezout.
Geen uitlaatgeluid, maar golven.
Geen helm, maar horizon.
De transformatie (nee, geen spiritueel gedoe, gewoon eerlijk)
De motor stond symbool voor wie ik dacht dat ik zou worden.
Maar vrijheid verandert van vorm.
En ik veranderde mee.
Mijn vorige bedrijf overleefde de plandemie niet.
En dat was — achteraf — het beste dat me kon overkomen.
Want toen ontstond er ruimte.
En die ruimte vulde zich met iets nieuws: Beyuna.
Ondernemen zonder gedoe (en mét uitzicht) is ook vrijheid
Beyuna past precies bij het leven dat we nu bouwen.
Locatie-onafhankelijk, op mijn voorwaarden, zonder managers, zonder geklets.
Gewoon: eigen baas, eigen energie, eigen ritme.
En ja — het betaalt ook nog m’n ooglidcorrectie straks.
Win.
Dus ja, ik verkoop mijn motor.
En nee, dat is geen afscheid. Dat is een doorgang.
Van vroeger naar nu.
Asfaltjunkie naar ankerbaas.
Van Say Yes to the Dress naar Say Yes to the Rest.
(ja, die mocht erin. Grapje.)
Minder herrie. Meer horizon.
Minder moeten. Meer mogen.
Minder olie. Meer vrijheid.
(En nee, ik heb die vrijheid niet alleen gezocht op de weg of het water — ik heb hem ook gevonden op zolder, gewapend met vuilniszakken en de KonMari-methode. Spoiler: ook daar moest ik afscheid nemen van dingen die ooit “onmisbaar” leken. 😅 Lees hier hoe ik van mijn zolder een joy-sparking zone maakte >> klik hier )
💬 Wil jij ook locatie-onafhankelijk ondernemen, je leven inrichten op je eigen voorwaarden en bouwen aan financiële vrijheid met natuurlijke producten? 👉 https://kseen.beyuna.com/become-distributor
PS: Ja, ze staat te koop. De motor. De V-Rod. Ze is origineel, bruut, en klaar voor haar volgende rit. Stuur me een berichtje als je interesse hebt. Maar wees lief. Want afscheid nemen doet nog steeds een beetje zeer.
👉 Ze rijdt als een beest. Staat hier als een plant.
