Ik liep laatst buiten in de zon, zoals ik wel vaker doe. Geen food noise in m’n hoofd, geen eindeloze to-dolijst. Gewoon wandelen. En ineens dacht ik het: het gaat eigenlijk gewoon best goed.
En toen gebeurde er… niks.
Geen euforie. Geen dansje.
Alleen een soort… stilte.
En dat voelde verdacht.
Alsof je een kamer binnenloopt waar net iets gesloopt is, maar je ziet het nog niet.
Want ja — mijn leven stroomt.
Ik eet carnivoor en voel me daar goed bij. Geen eeuwige interne discussies over wat ik nu weer wel of niet mag eten. Geen schuld, geen goochelen met calorieën. Eten is geen entertainment meer, maar ook geen vijand. En dat is zó lekker rustig in mijn hoofd, dat ik me soms afvraag of er iets mis is. (Spoiler: dat is er niet.)
Mijn planning klopt ook steeds vaker. Dankzij tools als Motion (en een beetje AI-magie) zie ik wat ik wíl doen én waar het past. Niet meer geleefd worden, maar kiezen. Tijd voor lezen, voor bloggen, voor mensen — en ook tijd voor niks. En dat laatste is het gekst van allemaal.
Rust is verdacht gedrag
Er is iets geks aan geluk. Niet het voelen ervan, maar het dragen. Het toelaten.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben geprogrammeerd op problemen oplossen.
Problemen → Actie → Resultaat → Korte dopaminekick → Volgend probleem.
Maar wat als er even geen probleem is?
Dan moet je blijkbaar leren om geluk te verdragen. En ik zeg het eerlijk:
Dat is een vaardigheid op zich.
Want zodra het te stil wordt, ga ik wat opruimen.
Of een nieuw project bedenken.
Of drie.
Gewoon om de illusie van urgentie te creëren.
Want rust is nog geen thuis.
Het is een vakantiehuis waar ik soms mag logeren, maar me nog net iets te netjes gedraag.
De held zonder draak
Volgens de klassieke heldenreis versla je een draak en keer je terug met de buit.
Maar wat nou als er geen draak is?
Wat als de echte uitdaging is: tevreden zijn zonder strijd?
Geen gevecht, geen overwinning.
Alleen een leven dat klopt.
En dat voelt dan ineens… leeg?
Nee — het voelt gewoon nieuw.
De stille sabotage
Kijk, ik ken mijn patronen.
Als ik merk dat alles lekker gaat, ga ik zoeken naar iets wat wringt.
Niet bewust, hoor. Maar ineens wil ik iets veranderen.
Of verbeteren.
Of herstructureren.
Want het kan altijd beter, toch?
En ergens daarachter zit nog dat stemmetje:
“Mag je wel tevreden zijn met dit? Is dit niet… te simpel?”
Maar weet je wat ik inmiddels goed kan?
Genieten van de dingen die wél kloppen.
Zeggen dat ik trots ben op iets wat goed ging.
Zonder het te moeten verantwoorden.
Zonder het kleiner te maken.
En richting de mensen met wie het stroomt, spreek ik dat ook uit.
Niet omdat het moet, maar omdat het mág.
Dus ja, het gaat goed.
En dat voelt nog steeds een beetje onwennig.
Maar het is mijn nieuwe normaal aan het worden.
En ik ben benieuwd hoe dat verder groeit, als ik het durf te laten zijn.
Misschien heb jij het ook weleens, dat je terughoudend bent om te vertellen wat wél goed gaat.
Misschien voelt het kwetsbaarder dan al je struggles delen.
Maar dit is je uitnodiging:
Schrijf het op. Zeg het hardop.
Niet omdat het spectaculair is — maar omdat het waar is.
💬 Verder lezen & verdiepen?
🔁 Wil je weten hoe ik mijn oude, negatieve patronen leerde doorbreken?
Lees mijn blog over herprogrammeren van je innerlijke dialoog – over hoe je jezelf kunt leren coachen met zachtheid, in plaats van kritiek.
🎧 Benieuwd hoe je stemming je hele leven beïnvloedt – en hoe je dat in je voordeel kunt gebruiken?
Bekijk dan Tony Robbins’ inzichten over “The Power of State” – een krachtige reminder dat geluk óók een spier is die je kunt trainen.
