als ik de sportschool instap — en waarom dat juist vrijheid is
Soms stelt iemand zo’n vraag waarvan je denkt: scháttig dat je dit vraagt, maar waar moet ik in godsnaam beginnen?
Dat gebeurde dus toen iemand uit mijn team vroeg:
“Maar… hoeveel uur werk jij dan eigenlijk per week?”
En daar stond ik dan. Ksenija. De vrouw die zeker weet dat ze leeft, maar geen idee heeft hoeveel uur daarvan officieel “werk” heet.
Laat ik het zo zeggen: als ik een urenregistratie zou moeten bijhouden, zou die app spontaan een error krijgen.
Wanneer je lifestyle = je werk
De grap is: vroeger voelde netwerkmarketing voor mij wél als werk.
Mensen aanspreken. Over producten vertellen. Alles netjes willen doen.
Het was een script, een handboek, een toneelstuk. En ik was de actrice die veel te hard haar best deed.
Maar dat gaat niet lang goed.
Je kunt geen business bouwen op iets dat niet míj is.
En nu?
Nu is het allemaal één geheel: mijn leven, mijn energie, mijn gesprekken, mijn werk.
Niet geforceerd. Niet “moeten”. Gewoon… wie ik ben.
En dat is precies waar de vrijheid zit.
De tuincentrum-mevrouw (de kerstmoment-editie)
Ik liep dus in het tuincentrum. Ja, ik. Tussen de kerststukjes. En dan gebeurt het: ik raak in gesprek met een medewerker. Hele fijne energie, open houding — mijn systeem springt erop aan.
Voor ik het weet, stuur ik het gesprek richting gezondheid. Niet manipulatief, gewoon natuurlijk.
Zij deelt, ik luister. Ik pols.
En BAM — daar is het. Het moment waarop je voelt: hier zou zomaar iets moois uit kunnen ontstaan.
Gegevens uitwisselen, klaar.
Niet omdat ik “aan het werk” was.
Maar omdat ik er was. Met mijn energie. Met mijn aandacht.
En dat is genoeg.
De twee jongens bij de supermarkt (aka: de spontaniteitsprijs 2025)
Dan nog zo’n heerlijke scène.
Ik liep boodschappen te doen — nul werkintentie — en voor de deur staan twee jonge gasten abonnementen te verkopen voor iets-ik-weet-niet-meer-wat.
Ze hadden leuke energie. Dus ik bleef even kijken. Ik observeer graag mensen. Ja, dat is óók werk. En óók niet.
Op een gegeven moment loop ik naar ze toe en zeg:
“Ik zie wat jullie doen. Ik doe eigenlijk iets vergelijkbaars. Willen jullie eens komen kijken?”
En zonder na te denken zeggen ze: ja. Natuurlijk kwamen ze later een beetje terug op dat enthousiasme toen ze ontdekten dat je bij ons niet op dag 1 miljoenen verdient (shock, horror, iemand roep een psycholoog).
Maar dat maakt niet uit.
Hun spontaniteit, hun lef, hun drive — dát zag ik.
En dat is precies het type mens waar ik blij van word.
De koffiedame die alles mogelijk wilde maken
Ik ging ergens koffie drinken, in mijn eentje. Even opladen. Diep ademen. Focus op mijzelf.
De serveerster kwam met zó veel dienstbaarheid dat ik bijna een traantje wegpinkte.
Ze wilde werkelijk alles voor me uitzoeken. Vloog heen en weer alsof ik de koningin was.
En dan ga ik automatisch vragen.
Niet expres. Het gebeurt gewoon.
Hoelang werkt ze daar? Vindt ze het leuk? Wat drijft haar?
Dit had goud kunnen worden — maar het werd het niet. En dat is óók oké. Niet elk gesprek hoeft te landen. Niet elk zaadje wordt een boom. Nee echt niet en niet alleen bij mij niet, dit hoort er gewoon bij. En ik ben zo dat ik er blij mee ben, de mensen die meteen afvallen/ afhaken of hoe het ook gebeurt, die passen niet en is gewoon niet genoeg synergie.
Het moment dat je het niet meer voelt als werk
En dan komt die vraag weer terug:
“Hoeveel uur werk je eigenlijk?”
Nou… ja… hoe ga ik dit uitleggen?
Ik heb
meetings.
trainingen.
eventdagen (oké, die tellen écht als werk, want halleluja, ik word daarna uit elkaar getrokken als een oude Ikea-lade).
begeleiding nieuwe teamleden.
het leven van mijn leven.
gesprekken met mensen.
relaties waar ik aan bouw.
Maar werk?
Het voelt niet meer zo. Want mijn eigelijke werk is praten met mensen….. tja en op school moest ik altijd maar stoppen met kletsen! En dat ik zo nooit ergens aan het werk zou geraken. Ha! Is dat niet ironisch? Nu kan ik beter over school sowieso een hele blog schrijven 😅
Als ik een halve dag op pad ben en ik voer onderweg twee gesprekken van tien minuten…
heb ik dan zes uur gewerkt?
Of twintig minuten?
Het antwoord is: allebei, en geen van beide.
Want mijn business loopt niet tussen 9 en 17. Mijn business loopt wanneer ík loop. Door de supermarkt, in de sportschool, op een terras, op een event, in een tuincentrum met kerststukjes die mij aankijken alsof ik ze moet redden.
Het is iets wat moet groeien — en dat dóet het ook
En nu zie ik het ook heel duidelijk bij mijn team:
Wie kort bezig is, voelt dit nog niet. Ze zien het nog aparte vakjes: werk / privé. Maar dat is omdat ze nog in de oude logica zitten.
Dit stuk — het vloeien, het leven, het natuurlijke gesprek, het sturen zonder te pushen, het voelen wanneer je moet duwen en wanneer niet — dat groeit met veel doen.
En jij groeit mee.
Ik ben blij dat het bij mij nu zo geïntegreerd is dat ik het bijna niet meer doorheb. En precies daarom kan ik het nu doorgeven.
Onborden. Wegwijs maken. De tools laten zien. Energie leren lezen.
Dit is mijn nieuwe hoofdstuk.
En het voelt fucking goed.
En dát is waarom dit vrijheid is voor mij!
Omdat ik niet meer hoef te “beginnen” met werken.
En niet meer hoef te stoppen.
– Ik leef.
– Ik verbind.
– Ik bouw.
– Ik groei.
En dat is vrijheid in zijn puurste vorm. Al is het geen garantie dat anderen je zo ervaren want ik verdien er aan, lees dan ook vooral deze verdien jij hier aan.
💬 Ben jij ook geïnteresseerd in zulke vrijheid? Ontdek hoe ik met Beyuna bouw aan financiële vrijheid op mijn eigen voorwaarden — zonder gedoe en mét resultaat. Kijk op de site of nog beter, contact mij dan gaan we kletsen! Want kletsen is geen werk en kletsen levert toch geld op.
👉 https://kseen.beyuna.com/become-distributor
