– en vaak een waardeloze 😑 waarom is een beetje flexibiliteit zó moeilijk?
Stel je voor: je zit ergens lekker. De vibe is goed, de menukaart is net ambitieus genoeg om geen friettent te zijn, maar ook weer niet zo hip dat je quinoa in een wolk krijgt. Je bestelt iets. Je hebt trek. Maar dan komt-ie.
“Kan ik de gewone friet misschien vervangen door zoete aardappelfriet?”
NEE. 🙄
Niet eens met een glimlach. Niet eens met een “dat kan, maar dan rekenen we 3 euro bij”. Nee. Gewoon: nee.
Wat ís dat toch? Je vraagt niet of ze een hert kunnen villen op het terras. Je vraagt zoete patat. Die óók op de kaart staat. Voor 9,50 als los gerecht, ja – maar waarom kan dat dan niet als vervanger tegen meerprijs? Waarom moet ik ineens een tweede hoofdgerecht bestellen als ik net iets anders wil dan de keihard vastgelijmde combi van vlees + frieten + slaatje-met-peterseliedecoratie-waar-niemand-om-vroeg? 🙃
Nee, ik wil gewoon een ei?! Geen overlevingspakket
En dan die ei-discussie. Ik ben een carnivoor. Geef mij gewoon vlees, laat die hele ballast van friet, sla en flauwe sausjes weg en leg er twee mooie eieren bij, gebakken in roomboter. Simpel. Staat óók op de kaart, als uitsmijter.
Maar als ik vraag: wil je bij mijn entrecote gewoon twee eieren bakken in plaats van de carbobende? Dan is het antwoord:
NEE. 🤷♀️
Hoezo nee? Werkt er een kok die geen ei kan bakken? Of is er een geheime code dat gerechten niet aangepast mogen worden tenzij het om een allergie gaat? Want ja, dán kan ineens alles. Lactosevrij, glutenvrij, zonder noten, zonder leven – prima. Maar een groente/ bewerkte voeding allergie? Nee. En iemand die wíl betalen voor wat hij wil, krijgt een njet. 🥴
Nee? Hoezo kan het wel als je buik er van opzwelt, maar niet als dat door groente komt?
Ik snap dat menustructuur belangrijk is. En ja, als elke gast zijn eigen Frankenstein-bord wil samenstellen, wordt de keuken een escape room. Maar kom op. Wat is er mis met een beetje flexibiliteit – en ondernemerschap?
Maak er gewoon een +3 of -3 op de bon van. Zet het in je systeem. Laat mensen het gevoel hebben dat ze gezien worden – dat hun wens geen bedreiging is maar een kans. Om meer te verkopen. Om fans te maken. Om te laten zien: we luisteren. 😊
Dan de meeuw, ja, dit gebeurde echt
Ik zit op het strand. Eindelijk overstag: ik neem die verdomde spareribs. Duikvlucht meeuw. Hapt zo’n rib van mijn bord. In de paniek kiepert dat beest ook nog mijn drankje om, mijn tafel ligt blank. En ik zit daar dus….. hele terras kijkt naar mij, mijn tafeltje en de serveerster zegt, ja ze zijn snel he!
En ja, ik moest er ook wel om lachen hoor – blijkbaar moet ik mijn eten met dieren delen. Hahaha. 🤣
Maar wat gebeurt er vervolgens?
NIKS.
Geen personeelslid dat even komt kijken. Geen “jeetje, wat balen – zal ik een nieuw drankje voor je halen?”. Geen halve sparerib ter compensatie. Geen aandacht, geen actie. Geen doekje om het drankje op te ruimen van tafel.
En dat is dus óók een nee. Een stille. Een die zegt: zoek het maar uit. Terwijl je daar zit, met natte knieën en een half bord.
ondernemers snappen dit instinctief
Kijk, ik bén ondernemer. Nog steeds. Alleen nu op een andere manier. Ik heb hiervoor andere ondernemingen gehad – en ook in de horeca gewerkt. Dus ik weet hoe het werkt.
En ik snap heus wel: de klant is niet altijd koning. Zeker niet als hij korting wil die onder je inkoopprijs duikt – dan is het gewoon dikke doei. 👋
Maar dit is iets anders. Dit gaat over mensen die normaal vragen of iets mogelijk is. Niet brutaal, niet onredelijk. Gewoon: meedenken. Kleine moeite, groot verschil.
Als iemand in een winkel zijn pot laat vallen tijdens het inpakken, krijgt die gewoon een nieuwe. Klaar. Geen drama. Want dat heet: service. En ja, dat kost een paar euro. Maar wat je terugkrijgt aan vertrouwen, klanttevredenheid en terugkerende omzet – dat is onbetaalbaar.
het probleem is niet de gast, het is het systeem
Het probleem is: niemand leert het ze nog. Al die jonge meiden op dat terras – ze deden hun best, echt. Maar niemand had ze verteld: hé, als er iets gebeurt, loop dan even naar de leidinggevende. Vraag wat je kunt doen. Toon iets van aandacht. Dat kun je élke medewerker leren. Zelfs zonder ervaring. Maar het moet wel gebeuren.
Daarom ben ik ook zo blij met Beyuna, we hebben namelijk veel tools ter beschikking waaronder een academy waar je leert, hoe je netwerkmarketing doet! Dat is anders ondernemen dan anders, meer weten? Lees deze blog over netwerkmarketing.
Dus nee, het is niet dat je geen zoete aardappelfriet mag vragen. Of een eitje. Of een beetje empathie na een meeuwenaanval. Het is dat er geen ruimte is. Geen aandacht. Geen zin. 😩
En dát maakt horeca soms zo schrijnend.
Als je geen ei kunt bakken zoals ik het vraag, wil ik dan hier nog wel eten? 🍳
Misschien moet de horeca niet altijd “nee” zeggen – maar af en toe gewoon meedenken.
Of zelfs iets gewaagds doen: ja zeggen. 😏
(En laat alsjeblieft die peterselie weg. Altijd. 😅)
Heb je gelachen om mijn blog? Delen mag en als je het leuk vind, kan je mij volgen op bijvoorbeeld insta: kseen.nl
