Mag dit kindvrije zone zijn, dank je?
Ken je dat? Zit je eindelijk met een glas wijn op een zonnig terras, voel je hoe de stress langzaam uit je schouders zakt… hoor je ineens dat gekrijs. Nee, geen ambulance. Geen zwanenzang van een verdwaalde operazangeres. Gewoon: een kind. In stereo. Met snot. En een ouder die zegt: “Hij is moe, hij heeft een drukke dag gehad.”
Ik ook, Truus. En ik krijs niet.
Begrijp me niet verkeerd: kinderen zijn leuk. Tenminste, jouw kinderen volgens jou. De meeste mensen die ik ken vinden vooral hun eigen kinderen erg leuk, slim en ga zo maar door. Die van anderen? Nou een beetje zoals ik, niet (echt). Net zoals ik mijn bull terrier ge-wel-dig vindt, ook al laat dat beest elke ochtend zijn ochtendadem mij bijna omvallen. Maar dat is het ding: wij houden allemaal vooral van ónze eigen soort. En ik heb ervoor gekozen géén moeder te worden. Geloof me, dat was een bewuste keuze. Geen ongelukje, geen ‘oepsie’, geen poging om mijn huwelijk te lijmen met een slap aftreksel van mezelf in rompertjes.
Ik heb dus géén kind. Maar ik wil wel rust. Ruimte. Een gesprek kunnen voeren zonder dat er ergens een dreumes met vissticks gooit of een peuter besluit dat nú het moment is om het tafellinnen te testen op treksterkte.
Waarom zijn we zo bang voor ‘kindvrij’?
Kindvrij resorts en hotels bestaan natuurlijk al langer en het aanbod groeit. Dat weet ik omdat, dat het enige belangrijke vinkje is bij de zoekresultaat voor vakantie die ik boek. En we hebben hondenvrije stranden. Katten zitten thuis in het raam te suffen. En mensen zonder rijbewijs mogen niet autorijden. Waarom is het dan taboe om te zeggen: graag geen kinderen op dit terras? Of dit deel van het terras?
“Oh, maar het zijn ook mensen, Ksenija.”
Ja, klopt. Kleine mensen. Mét grote impact. En ouders die het vaak vertikken om hun kroost tot de orde te roepen omdat zij ‘ook vakantie hebben’. Prima. Maar dan graag op een plek waar jullie samen kunnen schreeuwen, gillen en krijsen zonder dat ik het hoef te horen. Een soort kinderreservering, maar dan inclusief geluidswal. Alle kinderen samen, in koor en de ouders ook, met alle excuses.
Er zijn kinderen die gewoon kunnen functioneren zonder audio-overlast. Die stilletjes hun ijsje eten. Die hun Lego niet tegen andermans hoofd gooien. Die bewijzen dat opvoeding wel degelijk verschil maakt. Dus nee: “dat hoort erbij” is een kut-excuus. Het hoort er alleen bij als jij er niks aan doet. En dan hoor jij er dus óók niet bij, snap je?
Vrijheid is een keuze — en verantwoordelijkheid ook
Kinderen zijn geen natuurverschijnsel. Ze vallen niet uit de lucht zoals regen op Koningsdag. Je kiest ervoor. Net als ik ervoor kies om níét elke dag een rijstwafel te eten of te doen alsof ik geniet van kindergekrijs. Ik heb vrijheid gekozen. Zelfbeschikking. En die wil ik niet inleveren op jouw moment van gezinsgezelligheid.
Net als bij Beyuna. Daar kies ik ook elke dag opnieuw voor vrijheid. Voor verantwoordelijkheid nemen over mijn leven, mijn geld en mijn energie. Geen excuses. Geen schuldigen buiten mezelf.
Dus ja, ik ben vóór kindvrije zones. Net zoals ik vóór stilte ben in de sauna, vóór fatsoen op de werkvloer, en vóór het recht om gewoon even met rust gelaten te worden zonder Dora the Explorer op vol volume uit een iPad. Jij hebt kinderen. Ik heb grenzen.
En nu graag nog een wijn. Zonder soundtrack van Bumba.
💬 Ben jij ook klaar met wachten op kindvrije zones? Ontdek hoe ik met Beyuna bouw aan financiële vrijheid op mijn eigen voorwaarden — zonder gedoe en mét resultaat. En doe mee, miss open jij dan ook nog horeca locaties, kindvrij?
👉 https://kseen.beyuna.com/become-distributor
