de nacht waarin ik besloot dat zelfzorg geen luxe is maar logistiek.
Er zijn van die nachten waarop je lichaam iets eerder doorheeft dan jij dat het programma niet alleen Data With Destiny heet, maar ook Destiny wil dat jij even gaat liggen, lieverd.
Day 2 was precies zo’n nacht want Day 2 is op Floridiaanse tijd.
Ik dacht dat ik al netjes in mijn omgekeerde dag-nachtritme zat. Florida-time maar dan zonder palmbomen, zon of de vibe van duizend man die synchroon staan te springen alsof hun ziel een trampoline is. Maar nee hoor — mijn systeem besloot rond een uur of wat dat wakker blijven optioneel was. En toen ook nog eens onmogelijk.
Wat me het meest verraste? Dat ik degene was die steeds wegzakte, terwijl ik dacht dat ik er klaar voor was. Als deelnemer vorig jaar zat ik midden in de energie, live, warm, Florida, mensenvlees. Dit jaar: virtueel, crew, en volledig afhankelijk van de pixelversie van menselijke energie. Het is leuk — eerlijk waar — maar je krijgt er niet datzelfde energetische veld van dat je live voelt. Schermen stralen nou eenmaal geen dopamineniveau “Tony Robbins-event” uit.
En toch… zit er magie in de herhaling.
Doordat ik als crew half luister, half mensen help, en half probeer niet in slaap te vallen (ja, dat is drie helften, welkom in mijn brein), hoor ik de stof op een andere laag. Ik snap de opdrachten nu vanuit het waarom. En dat voelde ineens als een gratis advanced training — maar dan zonder dat ik onder een vuurspuwende Amerikaanse coach hoef te liggen.
En dan die primary question, belangrijkste van Day 2
Vorig jaar dacht ik dat ik ’m had. Dit jaar voelde ik: aha, dat was de ge-upgrade versie, niet de oorspronkelijke kern. Dit keer kon ik erin zakken zoals hij bedoeld is. Tony zegt altijd: je moet ‘m niet te vroeg opnieuw willen herschrijven. En ik snap nu waarom. Je verandert eerst. Pas daarna verandert die vraag. En man, ik heb een veel betere nieuwe. Maar hij moet nog even in de marinade.
Unapologetic self-care dan.
Laat ik het zo zeggen: ik nam pauzes waarvan mensen op Zoom het woord pauze niet durven uit te spreken. Zij fluisteren “heel eventjes weg hoor” en zijn dan dertig minuten spoorloos. Ik daarentegen: “Jongens, ik ga slapen. Doei.” En dat was precies waarom ik géén migraine kreeg en wél de hele nacht heb kunnen crewen zonder af te haken. Mijn lijf hield een klein applausje binnenin.
Florida had ik er trouwens meteen bij willen teleporteren. Niet voor de content, maar voor de zon. En misschien ook voor het feit dat energie in 3D toch anders voelt dan op Zoom waar je het moet doen met een groepsfoto van 1200 miniatuurhoofdjes die allemaal nét niet in de camera kijken.
Wat deze Day 2 nacht me leerde?
Dat grenzen houden aan jezelf soms de echte spirituele oefening is. Dat je niet stoer hoeft te doen om een goede crew te zijn. Dat een scherm weliswaar geen energie afgeeft, maar je eigen systeem dat gat verrassend goed kan opvullen — mits je luistert.
Dat was dag 2 van Date With Destiny en we hebben er nog een paar te gaan.
Het was rauw, het was echt, het was vermoeiend, het was waardevol.
En ik voelde me, toen ik uiteindelijk naar bed ging, voldaan.
Moe, ja. Maar voldaan.
Laat dag 3 maar komen. En lees hier over de voorbereiding en dag 1.
Ook altijd al iets van Tony Robbins willen doen? https://www.tonyrobbins.com/ nee ik krijg hier niets voor.
