het toxische koppel waar niemand om vroeg
Afgelopen week had ik wéér dezelfde gesprekken. Je kent het wel: mensen die in loondienst werken, zuchten, puffen, mopperen… maar vooral bang zijn hun baan kwijt te raken.
En dan niet eens een leuke baan. Nee, zo’n functie waarvan je tegenover mij zegt dat het loon ruk is, de functieomschrijving niet klopt, de schaal lachwekkend is en de sfeer nog het meest doet denken aan een familiediner waar niemand elkaar kan uitstaan maar tóch blijft zitten voor het toetje 😅
En toch… willen ze die baan niet kwijt.
Het is bijna poëtisch. Of triest. Of beiden.
Ik snap heus dat zekerheid fijn voelt, maar dan wel de échte — niet de valse zekerheid waarmee je hersenen je elke avond in slaap sussen. De zekerheid die zegt: “Blijf maar zitten waar je zit, schat. Uiteindelijk went alles. Zelfs ellende.”
Maar de grap is: zodra het erop aankomt, dicteert angst alles.
Angst wint van gezondheid. Angst wint van levenskwaliteit. Angst wint van logica. Angst wint zelfs van je eigen verlangen om gelukkig te zijn.
de angst om iets kwijt te raken wat je niet eens wilt
Ik vind dat dus fascinerend. Mensen blijven hangen in banen waarvan ze zélf toegeven dat ze er ongelukkig van worden. Ze bespreken opties, ze zien mogelijkheden, ze zijn het met me eens… tot puntje bij paaltje komt.
Dan gebeurt er dit:
De angst om het verkeerde los te laten, wordt groter dan het verlangen om het goede vast te pakken.
Het is alsof je weigert een kapotte stoel weg te gooien omdat je bang bent dat je moet staan. Terwijl er drie betere stoelen naar je staan te zwaaien.
En ja, ik herken het ook uit mijn eigen leven.
Ik heb óók die momenten gehad dat ik dacht: Fuck it, laat het instorten. Als ik hier nog langer blijf, gaat er iets sterven — waarschijnlijk mijn ziel.
En precies dát zijn de momenten waarop mijn leven beter werd.
niemand is onmisbaar — behalve in je eigen leven 😏
Dit is misschien niet gezellig om te lezen, maar ik ga het toch zeggen:
Als jij vandaag dood neervalt, vinden ze dat op je werk een paar dagen “heel vervelend”. Daarna verdelen ze je taken, schrijven een memo, verschuiven wat roosters en binnen twee weken is het alsof je nooit bestaan hebt.
Zakelijk gezien ben je vervangbaar.
Menselijk gezien ben je waardevol.
Maar werkgevers handelen niet op basis van menselijkheid — ze handelen op basis van functies die uitgevoerd moeten worden.
En dat is oké… zolang jíj maar doorhebt waar de grens ligt.
“we zijn hier een familie” — de grootste leugen sinds light-chips
Managers zijn daar trouwens meester in.
Die glibberige praatjes over loyaliteit, kansen, toekomstperspectief, promoties die “vast binnenkort” komen 🙃
Voor je het weet:
– ren je harder dan gezond is,
– in een baan die je niet wilt,
– voor mensen die je niet zien.
Ze noemen het betrokkenheid.
Ik noem het vaak gewoon uitbuiting in een nieuw jasje.
de zorg, kanker en angst: dezelfde dynamiek, andere setting
Mijn moeder heeft borstkanker en wordt geopereerd. Gewoon kut, daar is geen mooi woord voor.
En omdat ik tegenwoordig eerlijk ben over mijn leven, vertel ik dat tegen bijna iedereen. Dat levert reacties op.
De mensen die zélf borstkanker hebben gehad, zeggen:
“Let straks op de levenskwaliteit. Niet alles moet, niet alles is altijd zinvol.”
De mensen die het nooit hebben meegemaakt, zeggen:
“Doe ALLES. Neem ALLES. Je weet maar nooit!”
Ik hoor vooral angst praten.
Angst in een witte jas is nog steeds angst. En nu we het toch over witte jassen hebben… angst is daar nog het goedkoopste ingrediënt. De rest draait om geld, marges en wie er beter van wordt als jij ja knikt, lees dan Witte jassen & gouden marges
En toen viel het kwartje:
adviezen zeggen meer over de angst van de ander dan over jouw situatie.
van wie neem je eigenlijk advies aan?
Sinds ik alleen nog advies aanneem van mensen die leven zoals ik wil leven, gaat alles beter.
Privé, zakelijk, financieel, emotioneel — alles.
Ik luister nog steeds vriendelijk (meestal 😇), maar ik laat het niet meer binnen als iemand praat vanuit zijn eigen angsten, beperkingen of levensstijl waar ik totaal niet naartoe wil.
Het is alsof ik eindelijk de ruis uit mijn radio heb gedraaid.
En geloof me — stilte is heerlijk.
💬 Ook binnen ons bedrijf neem ik vooral advies aan van succesvolle collega’s, die al leven hoe ik wil leven. Dus heb je weinig angst, bel mij en kom erachter hoe dit bedrijf jouw leven kan veranderen. Moet je als je mij belt iets? Nee, ga uit op onderzoek, neem informatie tot je. En beslis dan, wat jij wilt. Ik zoek leuke business partners, die zelf iets willen en doen. Voor mij moet je zeker niet mee doen 😉
👉 https://kseen.beyuna.com/become-distributor
